„Ta, którą kocham”. W Toruniu powstał wstrząsający dokument
"Ta, którą kocham" to film dokumentalny polskiej produkcji, który powstał w Toruniu, Meksyku i Hadze.
TA, KTÓRĄ KOCHAM
Ta, która kocham to film dokumentalny w reżyserii Pawła Hejbudzkiego. Film dopiero rozpoczyna swoją festiwalową drogę. Pierwsi widzowie mogli go zobaczyć w Chinach podczas 25. Shanghai International Film Festival. Wczoraj (10 października) miała też miejsce europejska premiera podczas Warszawskiego Festiwalu Filmowego.
O czym jest ta historia?
Daria mieszka w Meksyku z pięcioletnią córką Daphne i mężem Dave’em. Jej spokojnym życiem wstrząsa odkrycie, że nie jest jedynym dzieckiem swojej matki, a jej biologiczne rodzeństwo mieszka w Polsce. Daria jedzie do rodzinnego Torunia, by wyjaśnić zagadkę przeszłości i skonfrontować się z mamą Wiesią i babcią Adelą. Spotyka też swojego odnalezionego na nowo brata, Mariusza. Ilu jeszcze braci i sióstr odkryje Daria? I dlaczego jej matka oddała te wszystkie dzieci do adopcji? Wiesia i Adela opierają się rozmowie, ale Daria krok po kroku zbliża się do prawdy. Pomagają jej profesjonalni badacze genealogiczni oraz przyjaciele z dzieciństwa. Jakie głęboko skrywane sekrety uda się Darii odkryć?
ROZMOWA
W studiu Radia GRA gościliśmy reżysera Pawła Hejbudzkiego i Darię Nalikowską, którą możemy zobaczyć na ekranie. Rozmawiała z nimi Katarzyna Grochowalska-Brzoskowska.
Jak rozpoczęła się współpraca Pawła i Darii?
Skontaktował nas odnaleziony brat Darii, odnaleziony przez nią parę miesięcy przed propozycją ze strony mojego kolegi, którego znam z liceum. Powiedział mi „słuchaj, może byś po prostu zrobił film o tym, jak moja siostra szuka reszty naszego rodzeństwa, bo podobno jest nas więcej”. I tak się zaczęło – wyjaśnia Paweł Hejbudzki.
Jak reżyser wspomina realizację tego dokumentu?
Dla mnie to była bardzo intensywna realizacja, dlatego że główny wątek filmu dotyczy relacji Darii z jej mamą. Daria próbuje odkryć prawdę, gdzie jest reszta jej rodzeństwa. To był bardzo intensywny okres, bo Daria przyjechała pod koniec października do Torunia z Meksyku i powiedziała mi „ja tu będę przez dwa tygodnie i co się nakręci, to się nakręci”. Wziąłem natychmiast mojego operatora i od razu na drugi dzień, jak tylko Daria postawiła swoją stopę w Toruniu, byliśmy. Także wtedy rozpoczęła się realizacja.
KAMERY PODĄŻAJĄ ZA HISTORIĄ
Darię Nalikowską zapytaliśmy z kolei o to, czy towarzyszące jej kamery były dla niej utrudnieniem:
W momencie nagrywania czy też konfrontacji z mamą, której nie widziałam przez 8 albo 9 lat, zupełnie zapominałam o kamerach. To była ciężka konfrontacja. Skupiłam się tylko na tym momencie, nie myślałam w ogóle o tym, że cokolwiek jest kręcone.
Główna bohaterka spędziła w Toruniu dzieciństwo. Pytaliśmy też o to, jaki był dla niej ten powrót:
Zawsze jak ktoś mnie pytał, czy chcę przyjechać do Polski, do Torunia i jak mi się to kojarzy, to kojarzyło mi się to zawsze z problemami, z taką ogromną traumą z dzieciństwa. Jednak w momencie, gdy zamknęłam ten rozdział, moje podejście się zupełnie zmieniło. Teraz zupełnie inaczej odbieram to miasto – pozytywniej, bardziej kolorowo czy też piękniej.
Pierwsi widzowie mogli zobaczyć efekty pracy nad filmem. O to również zapytaliśmy Pawła Hejbudzkiego:
Film miał światową premierę na 25. Shanghai International Film Festival w Chinach (…). To jest bardzo duży festiwal, nie tylko azjatycki, ale też przede wszystkim ważny festiwal światowy. Postanowiliśmy tam pojechać. Cieszyliśmy się, że widownia chińska odbiera film naprawdę fantastycznie. To jest taka sama widownia jak w Polsce. Nasz film okazał się bardzo uniwersalny, widzowie wychodzili pod wpływem dużych emocji i nie wstydzili się uronić nawet łez.
Całą rozmowę Katarzyny Grochowalskiej-Brzoskowskiej z Pawłem Hejbudzkim i Darią Nalikowską znajdziecie poniżej:
Czytaj też:
Peter Zeitlinger i Werner Herzog z nagrodą Festiwalu EnergaCAMERIMAGE
Film z Toruniem w tle otworzy festiwal w Gdyni. W roli głównej Jakub Gierszał
(KGB)